Mijn kind zou een ernstige aandoening kunnen hebben. Dood kunnen gaan bij de geboorte. Veel te vroeg geboren kunnen worden. Dat was ik zelf namelijk ook, een te vroeggeboren baby. Zou zomaar eens erfelijk kunnen zijn.

Dan heb ik ineens een ander leven. Bezorgd in plaats van onbezorgd. Getekend voor het leven. Vaak verdriet en pijn. Door verlies of om je kind te zien lijden of vechten. Je zou de pijn van je zieke kind willen overnemen…

Ik wil dit niet. Ik kan dit niet. Ik wil dat als ik een kind krijg dat alles goed gaat. Ik wil deze garantie. De zorg voor een kind is al een hele stap. De zorg voor een kind met een ziekte of aandoening een nog grotere stap. Om over het verlies van een eigen kind maar niet te spreken. Bij het verlies van een kind zal er ook iets in mij sterven.

Wil ik het risico lopen om een stukje te sterven?

We laten ons leiden door angst

Wat me opvalt is dat we ons bij het maken van een kindkeuze veelal laten regeren door angst. Best jammer want er is ook een positieve kant, een kant van liefde en uitdaging. Die laten we vaak onbelicht. Angst voor van alles en nog wat. Angst voor iets waarvan we helemaal niet weten hoe dit gaat lopen. Angst voor iets wat meestal goed gaat en in een incidenteel geval niet. Omdat ik een ‘incidenteel geval’ had meegemaakt waarbij het flink mis ging en heb gezien hoeveel pijn dit geeft, vond ik de stap des te groter.

Ik werd zwanger

Toch werd ik zwanger (klik hier als je wil weten hoe ik uiteindelijk gekozen heb) en bij mijn eerste zwangerschap leek alles bij de 20 weken echo oké. Geen open ruggetje, geen open schedel, geen waterhoofd, alle ledematen aanwezig, geen hartafwijking.

Yes!

Aan het einde van het gesprek werd als detail alleen nog even gemeld dat mijn zoon ‘klompvoeten’ had. Van die kromme bomenklimvoetjes. En omdat het twee voeten waren, zou dit gepaard kunnen gaan met een spierziekte.

Zo dan!

Gelaten verlieten we de praktijk, met een doorverwijzing naar een orthopeed gespecialiseerd in het behandelen van klompvoeten. Twintig weken en drie dagen zwanger zaten we tegenover de specialist het behandelplan voor de voeten van mijn ongeboren zoon te bespreken.

Best raar!

De feiten over de diagnose en hoe we hiermee dealden

Mijn angst werd werkelijkheid: mijn zoon had een aandoening. Zijn klompvoeten waren een feit en moesten behandeld worden. Een paar dagen na de geboorte wilden ze hier meteen mee beginnen. Een eventuele spierziekte zou pas na de geboorte gecheckt kunnen worden en dit bleef een onzekere factor gedurende de zwangerschap.

Was de resterende zwangerschap hierdoor zwaar? Eigenlijk niet. Het went snel. Je kunt niet meer terug en je hoopt er het beste van.

Werden we hier ongelukkiger van? Eigenlijk ook niet. We veerden mee, zochten alles uit en dachten positief onder het motto: als er verder nog iets zou zijn, kunnen we ons er beter straks zorgen over maken.

Mijn zoon

Mijn zoon zat enkele dagen na zijn geboorte in het gips en dit moest geruime tijd wekelijks worden vervangen. Na een half jaar is hij geopereerd. Verder bleek hij zo gezond als een vis. Nu is hij 8 jaar oud, kan hij alles en heeft hij nergens meer last van.

Waar zijn we toch zo bang voor?

Als we twijfelen over kinderen krijgen, dan is dit meestal in de negatieve zin waarom we het niet moeten doen. We vermijden doorgaans liever mogelijk ongeluk, dan dat we ons geluksgevoel vermeerderen. We zijn ontzettend bang voor het onbekende. Alles lijkt nu zeker in jouw leven en een kind brengt onzekerheid met zich mee. We weten dat een kind krijgen niet zonder risico is en dat het een enorme impact heeft op ons leven.

Door het vermijden van ongeluk kun je later nog ongelukkiger worden. Een veilige weg kiezen door bijvoorbeeld geen keuze te maken, kan je duur komen te staan.

Je vermijdt hier mogelijk ongeluk en door dit te doen, loop je de kans om nog ongelukkiger te worden omdat je te laat bent om te kiezen.

Staat angst het maken van een kindkeuze jou in de weg? Dan heb ik twee vragen voor jou:

1. Wat zou er volgens jou fout  kunnen gaan na jouw weloverwogen definitieve keuze?
2. Wat zou er volgens jou goed kunnen gaan na jouw weloverwogen definitieve keuze?
   (Tip: visualiseer je leven bij elke vraag met en zonder kind)

Ik hoor het graag.

Liefs,

Hoi! Ik ben Ida en ik pleit voor gelukkige vrouwelijke professionals in werk en privé. Daarom help ik behalve de vrouw achter de twijfelaar ook bedrijven  met ‘nieuw leven’ in business. Van de worstelende young professional, zwangere professional, tot en met de nieuwbakken moeder & professional. Waarom? Omdat ik zelf heb lopen worstelen in al deze rollen. En dat hoeft niet. Dit leidt tot onnodig uitstel van een mogelijke kinderwens en dit is niet zonder risico’s. Meer lezen over mij?