En toen werd ik 40: Wel of Geen Tweede Kind? Was ik te oud? En wilde ik het eigenlijk wel? Ik voelde de druk...

Ik was er uit: een tweede kind was welkom.

En toen werd ik veertig.
Waren mijn kansen verkeken voor een tweede kind?
Was ik te oud?
Waren mijn eicellen op of zwaar verouderd?

En wilde ik het eigenlijk wel?
Ik ging weeeeeer twijfelen, ondanks mijn weloverwogen keuze om voor een tweede te gaan.
Ik, die altijd had geroepen over kinderen: één of geen!
Die nu ineens enorme druk voelde om toch een tweede kind te moeten baren?

Ik baalde van mezelf.
Het voelde als nu of nooit.
Druk die ik helemaal niet wilde voelen.
En die ook niet positief bijdraagt aan het zwanger worden.
Mocht het er nog van komen, dan zou ik echt op mijn 40e moeten bevallen, dat was de limiet.
Hier zou ik nu ineens in ieder geval niet vanaf gaan wijken.

De druk liep hoog op,
Ik had zelfs ovulatietesten gekocht om te meten wanneer mijn vruchtbare periode was.
Want omdat ik voor mijn 41e zou moeten bevallen, had ik nog slechts een kleine drie maanden de tijd om zwanger te worden.

En toen werd ik veertig: Geen Tweede Kind

Het moest in mijn eigen ogen niet gekker worden,
En een paar weken na mijn veertigste was ik er klaar mee.
Ik deed mijn ovulatietesten weg en besloot te stoppen met deze poppenkast.
Zo heb ik het nooit gewild en nu ook niet.
Ik koesterde wat ik had en het leven ging door.
Ik –en mijn partner- had een definitief besluit genomen en het was goed.

Tot die ene onbewaakte keer die er voor zorgde dat ik uiteindelijk weer moeder geworden ben, een week voordat ik 41 werd. Ik moest ontzettend wennen toen bleek dat ik zwanger was, ik moest weer 180 graden schakelen.

En toen was ik veertig: Wel een tweede kind

Uiteindelijk voelde het als cadeautje: het moest zo zijn!
Toen nog niet wetende dat de impact van een tweede zo groot zou zijn……….:-(

Pin It on Pinterest