Geboortegolf in een woonwijk
Als er een nieuwe woonwijk wordt opgeleverd, vestigen zich daar veel jonge stelletjes. Het begint met een rustige wijk die nog wat groener mag worden, een meer doorleefde indruk mag krijgen. Tuinen moeten nog worden aangelegd, gras moet nog worden ingezaaid.
Wachten op een Babyboom
Het inzaaien beperkt zich in zo’n wijk niet alleen tot tuinen en grasvelden.
Binnen een paar jaar is er sprake van een ware kindexplosie, een complete babyboom in zo’n wijk.
Scholen, speeltuinen, kindercrèches komen als paddenstoelen uit de grond en binnen de kortste keren is de hele wijk kindvriendelijk.
De buurkinderen worden vriendjes en groeien met elkaar op tot in ieder geval de middelbare school. De ouders raken hierdoor ook bevriend en binnen de kortste keren is het een grote punica oase in de straat.
Ik vraag me af of je als bewust kindervrij persoon rekening houdt met een wijk vol met kinderen en de bijkomende herrie? Zit je hier op te wachten of denk je er niet over na? Of vind je het misschien juist leuk om tussen de kinderen te wonen omdat dat je ze zelf niet ambieert?
Als kindervrij persoon zou ik hier zelf helemaal gek van worden, overal zijn kinderen hoorbaar. Vooral als je net even rustig wilt lezen of studeren. Maar als moeder irriteert het me eigenlijk net zo, alleen irriteert de herrie van eigen kinderen misschien iets minder dan andere kinderen.
Ben je kindervrij en woon je in een woonwijk vol met kinderen? Hoe ervaar je dit?