Geweldig die spontaniteit & creativeit van kinderen
Ik ben met zoonlief in een revalidatiecentrum.
Gezellig samen zittend in de wachtkamer.
In de tussentijd komen er best schrijdende gevallen binnen.
Je wordt geconfronteerd met het feit, dat je eigen problemen peanuts zijn.
De man met 1 been
Terwijl ik met mijn zoon zit te wachten,
Komt er een man naast ons staan.
Hij heeft maar 1 been en loopt op krukken.
Mijn zoon zit met open mond te staren naar de man.
En toen, hard pratend, zegt hij: “Mam, die meneer heeft maar 1 been”
Waarop ik zeg: “Dat heb je goed gezien”
En hiermee denkend dat de kous af is: NOT!
Natuurlijk vraagt hij door….
“Mam, waarom heeft die meneer maar 1 been?”
Ik begin het warmer te krijgen.
Ik zeg: “ik heb geen idee waarom deze meneer maar 1 been heeft”
En denk vervolgens: hou je kop!
De man lacht, hij heeft door dat ik het benauwd krijg.
Hij schiet te hulp en vertelt zijn verhaal.
Hij zegt dat hij hier inmiddels al aan gewend is,
en dat hij de meest creatieve vragen en opmerkingen van kinderen krijgt;
• of hij als Spiderman zijn been verloren is toen hij boeven aan het vangen was?
• of als Bob de Bouwer toen het huis instortte?
• Of dat zijn been verbrand is door vuurwerk?
Waarom verdwijnt deze spontaniteit & creativiteit bij het ouder worden?
De openheid van kinderen is soms best confronterend!
Maar aan de andere kant is het jammer,
dat we de spontaniteit & creativiteit die we als kind gratis en voor niets cadeau krijgen,
als volwassenen grotendeels weer kwijtraken.
Volwassenen doen vaak heel spastisch over dingen en draaien overal omheen.
Terwijl dat als we allemaal open en eerlijker, spontaner en creatiever zouden zijn,
de wereld een stuk minder gecompliceerd is.
Zonder mijn zoon had ik dit gesprek met de leuke man-met-1-been moeten missen want dan hadden onze blikken elkaar enkel en alleen gekruist.