Mijn kinderlijke spontaniteit – USP
………….Verrek, het is de man met een been, waar ik eerder mee gekletst heb
Op een hectische zaterdagmiddag, ging ik boodschappen doen. Bij het afrekenen zag ik een man en ik dacht: “Waar ken ik die van?”
Het kwartje viel. Verrek, het is de man met een been, waar ik eerder gezellig mee gekletst heb. Toch even zijn benen controleren of hij het echt is. En na een check, check dubbelcheck, zag ik dat hij het was. Ik liep naar de auto, borg mijn boodschappen op, bracht mijn winkelkar terug en ging zitten wachten totdat hij naar buiten kwam. Ik dacht: “zodra deze man naar buiten komt, spreek ik hem aan. Dan vertel ik hem dat ik over hem heb geschreven, en laat hem mijn blogpost lezen”.
Hij kwam naar buiten en ik ging twijfelen. Hij was namelijk niet alleen, met een vrouw en ik voelde een drempel om naar hem toe te gaan. Was dit zijn dochter, zijn vrouw, een kennis? Ik kon het niet beoordelen. Ik trok de conclusie dat ik als bedreiging zou kunnen worden gezien als ik naar hem toe zou gaan en droop af door naar huis te rijden.
Waarom denk ik altijd voor een ander? Misschien had ons gesprek wel een leuk vervolg gehad en vonden hij en “de onbekende” het hartstikke leuk? Of misschien ook niet, Joost mag het weten.
Achteraf baal ik van mezelf dat ik het niet gedaan heb, ik had niets te verliezen.
Hieruit moge duidelijk zijn dat mijn kinderlijke spontaniteit is verdwenen, weg Unique Selling Point!