Ik kon geen keuze maken: wel of geen kind? Zes jaar lang niet.
En zo laf als ik kan zijn besloot ik na die zes jaar “het lot” te laten beslissen.
Natuurlijk wist ik dat de kans 50/50 was, even of oneven, rood of zwart.
Er is bij kinderen krijgen geen gulden middenweg helaas, want dat is vaak mijn ideale keuze.
Twee personen tegen wie ik mijn strategie achteraf vertelde, zeiden: “ja, maar dan wilde je duidelijk kinderen!
Je liep tenslotte risico om zwanger te worden.”
“Dan wil je kinderen zeiden ze”, maar dat gevoel had ik niet
Ik merkte beide keren dat deze constatering gevoelig lag en antwoordde iets vaags in de trend van: “ja, misschien is dat wel zo of toch nee, niet of misschien een beetje. Ik wist het juist niet! Het lot laten beslissen was mijn Plan B. Prima om kindervrij te blijven en mocht het wel zo mogen zijn, dan zou het ook goed zijn.
We waren er verder ook niet mee bezig. Ik was er nog niet 100% over uit of ik kinderen wilde of überhaupt kon krijgen maar mijn leeftijd zou in ieder geval niet beslissen voor mij, dat was te gemakkelijk. Dus officieel gezien heb ik maar vier en een half jaar een Baby Dilemma gehad. Toen ik vervolgens het risico ging lopen om zwanger te worden en dus “bezig” was, was het geen dilemma meer, dan is de keuze gemaakt. Wellicht mag je de vergelijking niet helemaal trekken met een casinospel, maar zo voelde het wel een beetje. De natuur gewoon zijn gang laten gaan en het balletje zou vanzelf wel gaan vallen. Op een even of oneven nummer, rood of zwart.
Na 18 maanden bleek ik zwanger. Ik was lang nog niet klaar voor deze winst en ik heb 12 weken nodig gehad om het leuk te gaan vinden en te kunnen genieten van mijn zwangerschap. Nu zie ik mijn kinderen als een gewonnen lot uit de loterij.
Dus op de constatering: “ja, maar dan wilde je kinderen! Je loopt tenslotte risico om zwanger te worden” moet ik dan ook antwoorden: Feitelijk mee eens, al voelt het anders.