Op de radio 1 hoorde ik een tijdje geleden tijdens de Week van de Psychiatrie een interessant interview. Het ging over de definitie van normaal.
Wanneer ben je normaal en wanneer niet?
Bestaan er wel normale mensen?
En ben ik wel normaal? Het zette me flink aan het denken -ik zat toch in de auto en had behalve op de weg te letten verder weinig te doen- en ik zette mezelf een spiegel voor:
Ben ik zelf wel normaal?
Volgens een bevriende psycholoog vertoon ik regelmatig type A-gedrag. Hij pestte mij hier vroeger nog wel eens mee als ik er trekjes van vertoonde. William Cortvriendt meldt in zijn boek –Hoe word je 100– dat Type A-mensen vaker last hebben van hart- en vaatziekten dan Type-B personen. De volgende eigenschappen werden in verband gebracht met Type A-gedrag: ongeduldig, lopen en eten combineren, snel geïrriteerd, meerdere dingen tegelijk doen, slecht kunnen luisteren, schuldig voelen als je even niets uitvoert, de eeuwige tijdsdruk en weinig zelfvertrouwen. Type A-mensen kunnen zich veel moeilijker ontspannen dan type-B mensen. Chronische stress ligt op de loer en dit is alles behalve gezond.
Oeps, dat was wel even schrikken, want ik herken er wel wat dingen in. Ik heb inderdaad altijd tijd tekort en ben dus regelmatig wat gejaagd en ongeduldig. Daarnaast lijd ik aan claustrofobie en faalangst -dat laatste schijnt overigens een typisch vrouwelijke kwaal te zijn- en vertoon ik twee dagen per maand uiterst labiel gedrag. O ja, en ik check meerdere keren of de deur op slot zit en of dat het strijkijzer uit is. Ook nog een dwangneurose dus! En last but not least heb ik bijna 6 jaar een innerlijk conflict gehad wat betreft een kindkeuze en kun je mij bestempelen als een oeverloze twijfelaar.
En ondanks alles vind ik mezelf heel normaal, want vind jij?
Laten we de vraag eens omdraaien: Ben JIJ eigenlijk normaal? En zijn Wij MET ZIJN ALLEN normaal?
Want wat de een normaal vindt, hoeft de ander niet normaal te vinden. Wat de één een waardeloze eigenschap vindt, is voor de ander misschien juist weer woest aantrekkelijk. Niemand is perfect, maar dat is juist weer heel normaal. Dat zouden we overigens wel willen. Het blijkt een van de hoofdredenen te zijn dat er zoveel singles zijn die maar geen vaste partner kunnen vinden. Iedereen zoekt een meer dan perfecte partner en die bestaat helemaal niet. De desillusie is dan ook keer op keer groter en op het laatst geloven we met zijn allen niet meer in pure liefde.
Kunnen we normaal zijn dan toetsen aan Facebook waar we alleen onze mooie perfecte kant tonen? Niet echt, want achter die mooie kant die wij zien zitten weer mensen met eigen trekjes en eigenaardigheden. En hoe vaker vrolijk en -kijk mij eens leuk zijn- op Facebook, hoe groter de kans op een schaduwkant.
In het interview op de radio werd gepleit om te spreken over “celebrating diversity” in plaats van “mensen met een stoornis”. Klinkt al stukken beter toch?
Mijn definitie van normaal
Mijn rijtje van eigenaardigheden klinkt redelijk kansloos en niet normaal als ik het zo lees, maar ik functioneer best goed en ik vind mezelf best een aardig en leuk mens. En zolang ik voor mijn eigen gevoel normaal functioneer en nergens last van heb en mijn omgeving verdraagt mij ook nog eens, is er volgens mij niets aan de hand. Ben ik hooguit een beetje “divers”.
En ik ga de tips van Dr. Friedman waarnaar William Cortvriendt verwijst in zijn boek “Hoe word je 100” maar eens per direct op mezelf toepassen om rustiger gedrag aan te leren en mijn hart minder te belasten: meer lezen, langzamer in de auto rijden en meer op de rechterbaan blijven, in de supermarkt in de langste rij gaan staan, beter te luisteren en meer te lachen.
Wow, hoezo m’n geduld op de proef stellen!?
Houd jij jezelf wel eens een spiegel voor en vind jij jezelf normaal? Hooguit “divers” toch?
En laten we dat vooral vieren!