Claustrofobie is veel moeilijker te verbergen met kinderen

Door mijn kinderen werd ik na lange tijd weer geconfronteerd met een van mijn weinige fobieën Claustrofobie. Hoe confronterend kan dit zijn? En hoe moeilijk is het om niets aan je kinderen te laten merken? Het laatste wat ik wil is dat ik het op mijn kinderen overbreng.

Het begon met diepzeeduiken in mijn kindervrije periode. Door de hobby van manlief begon ik hier in 1995 mee.
Niet echt mijn ding maar natuurlijk wilde ik me verdiepen in de hobby van mijn nieuwe geliefde.

Na vele duiken verder ging het bij mijn tweede brevet fout!
Ik zat in de kou op de bodem van het meer op 15 diepte en moest met mijn buddy een opstijging maken.
De duisternis overviel me, ik kreeg een paniekaanval.
Mijn buddy was nauwelijks zichtbaar.
Ik wilde maar 1 ding en dat was naar boven!

Paniek in de tent

Ik voerde enorme peptalk met mezelf daar zittend op de bodem.
Ik moest voorkomen dat ik door een te snelle opstijging Caissonziekte op zou lopen met alle gevolgen van dien.
De opstijging verliep uiteindelijk redelijk, iets te snel volgens mijn buddy.
Ik heb daarna na nog een paar mislukte duikpogingen mijn duikpak definitief in de wilgen gehangen.

Opgesloten in een toilet

Het volgende incident was kort daarop op oudejaarsavond.
Om 10 voor twaalf zat ik opgesloten in een toilet.
De paniek sloeg weer toe.
Ik heb moord en brand geschreeuwd omdat niemand me hoorde op het feestje.
Het slot kregen ze niet meer open, de hele deur werd er uiteindelijk uitgetild.
Ik had het niet meer.

En dan komen er kinderen bij

Mijn kinderen zijn regelmatig te vinden in een van de overdekte speeltuinen die als paddenstoelen uit de grond komen. De eerste keer dat ik daar was ging ik achter zoonlief aan de speeltuin in.
En toen gebeurde het weer….

Ik werd gek in het speeltoestel

Ik zat gevangen in het enorme speeltoestel.
Omgeven door netten zodat je er niet uit kan vallen.
Een labyrint waarbij ik de uitgang niet van kon vinden.
Ik liep een paar keer in paniek tegen een net aan en hoorde alleen nog maar het gegil van kinderen.
Mijn hart zal in mijn keel en ik kreeg het erg warm.
Uiteindelijk zag ik een uitgang, wat was ik opgelucht toen ik er uit was.

Een glijbaan in het zwembad waarbij je tot stilstand komt

Ook in zwembaden met glijbanen vliegt het me soms aan.
Soms ben ik stoer en overwin mijn angst door met de kinderen mee te gaan, ik laat er natuurlijk niets van merken.
Toevallig kies ik dan altijd net een glijbaan die heel donker blijkt te zijn en waar weinig water doorheen loopt. Waarbij ik in het midden tot stilstand kom en het een eeuw duurt voordat ik beneden ben.Wederom paniek!